ما دوتا با هم بودیم
♥
توخنده ها تو شادی ها
♥
توی غم و تو غصه ها
♥
کنار هم شاد بودیم
♥
هیچکی نبود همتای ما
♥
من با تو زنده بودم
♥
برای تو می جنگیدم
♥
اگه یه روزی نبودی
♥
بدون تو میرنجیدم
♥
لحظه شماریهام برای دیدنت
♥
برای لحظه ی خندیدنت
♥
برای دیدن چشات
♥
برای رنگ اون موهات
♥
آخه تو ماله من بودی
♥
چی شد یه هو خسته شدی
♥
دور شدی
♥
مثل یه پنجره بسته شدی
♥
رفتی و من تنها شدم
♥
بدون تو مرده شدم
♥
آب شدم
♥
خاک شدم
♥
اشکی غلتید به روی گونه ام
♥
از زندگی ام خسته ام
♥
برای پرواز آماده ام
♥
چشام خیس دفترم خیس
♥
دگر وقتی برای ماندن نیست
♥
حال نه جای دلتنگیست
♥
بی صدا باید خفت
♥
باید مرد

(کاش بودی...)
سپیده بودی واسه من واسه شب و ستاره هام
رفتی ولی موندی هنوز تو دفتر خاطره هام
هنوز توی اتاق من عطر تورو حس میشه کرد
جای تو خالی و منم همه وجودم شده درد

حالا دیگه ترانه هام ترانه بی کسیه
حالا دیگه شبای من شبای دل واپسیه
نمی دونم چرا دلت از دل من جدا شده
رفتی و کار هر شبم گریه بی صدا شده
گریه بی صدا شده...

کاشکی فقط یه روز بیای واسه یه لحظه دیدنت
منتظرن چشای من منتظر رسیدنت
وقتی تو بودی آسمون برام پراز ستاره بود
اومدنت برای من یه فرصت دوباره بود
رفتی نمی دونم چرا؟ دادی منو به بی کسی
هیشکی مثه من نمی شه یه روز به حرفم می رسی
یه روز میشه دل خودت بشه گرفتار کسی
هیشکی مثه من نمی شه یه روز به حرفم می رسی

هنوز به یاد اون روزا منتظرم تا که بیای
اگه بیای منم میشم همون کسی که تو میخوای
اگه سپیده باز بیای سیاهی از دلم میره
به انتظارت می مونم این دیگه راه آخره
تا که سپیده باز بیاد سیاهی از دلم بره
به انتظارت می مونم این دیگه راه آخره...

تا که سپیده باز بیاد سیاهی از دلم بره
به انتظارت می مونم این دیگه راه آخره
این دیگه راه آخره

بدون گریه خاطره روشن نمیشه شهری بود به نام عشق در آن کوهی وجود داشت بنام دوستی از آن کوه رودی جاری میشد بنام محبت این رود به مردابی میریخت بنام جدایی پس نفرین عالم بر این جدایی که غرورمرا درک نمیکند

    

تو که نیستی غم غربت با منه
همیشه یه دنیا حسرت با منه

تو که نیستی روزا با شب یکی‌ان
هر دوشون تاریکن و تاریکی‌ان

با تو ماه رو همه جا می‌بینم
حتی خورشید و شبا می‌بینم

بی تو این دنیا که تو چنگ منه
دیگه چنگی به دلم نمی‌زنه

می‌دونستی پیش توگیره دلم
می‌دونستی بری می‌میره دلم

حرفش را ساده گفت

!!...من لایق تو نیستم

!...اما نمیدانم خواست لیاقتم را به من یادآوری کند

یا

!!...خیانت خودش را توجیه

یه روز بدونی

تــــ ـــ ـــو

فقط گزینه ی روز مباداشیـــــ.....

يادته يه روز بهم گفتي : هر وقت خواستي گريه کني برو زير بارون که

نکنه نامردي اشکاتو ببينه و بهت بخنده ... گفتم : اگه بارون نبود چي ؟

گفتي : اگه چشماي قشنگ تو بباره آسمونم گريش مي گيره ... گفتم : يه

خواهش دارم . وقتي آسمون چشمام خواست بباره تنهام نزار . گفتي :

به چشم ... حالا امروز من دارم گريه مي کنم اما آسمون نمي باره ...

تو هم اون دور دورا ايستادي و بهم مي خندي

جاده ، تنها زمزمه اش رفتن نیست ...!!!

هیچ چیز سخت تر از ترافیک ذهنی نیست

اینکه افکارت مدام توی ذهنت رژه بروند

دلت می خواهد یکی یکی اخراجشان کنی

تا بلکه ذهنت کمی آرام شود

بلکه  لحظه ای سکوت بر ذهنت حاکم شود

 و دقیقا بفهمی این وسط چکاره ای؟

کمی بی خیال دانشگاه و درس

بدون دغدغه ی نداشتن ها

بدون نگرانی از دست رفتن داشته ها

بدون...

بدون...

حتی بدون این نقطه چین ها

کمی آرام باشــــــــــــــــــــی

آرام ِ آرام

همیشه انقدر ساده نرو لااقل نگاهی به پشت سرت کن

شاید کسی پی تو می دود و نامت را با صدای بی صدایی فریاد

می زند ..... و تو هرگز او را ندیده ای .....

کاش ...

    کاش ...

        کاش ...

کاش هیچ وقت نفس های بی رمق ما آخر زندگیمون نباشه ...

کاش یادگار هیچ عشقی یه عکس نیمه سوخته نباشه !

که هر وقت نگاهت بهش افتاد از ، آسمون هم گله کنی ...

کاش سهم هیچ کس از عشق یه بغض سنگین و هق هق شبونه نباشه ...

کاش روزی نرسه که سکوت معنی همدمی حرفای تو باشه ...

کاش آن قدر غرق رویاها نشی که فراموش کنی طعم تلخ حقیقت ، چشیدنیه ...

کاش روزی نیاد که آفتابی ترین روز عشق ، بارونی ترین شب تو باشه ...

کاش هیچ وقت کارت به جایی نرسه که تنهایی

و غربت رو به نگاه های بی محبت آدما ترجیح بدی ...

کاش خونه ی قلب آدما آنقدر کوچیک نبود تا شاید ما هم یک گوشه از یکی از اونا جا داشتیم ...

کاش هیچ زمانی نگفتن حرفی رو دلت سنگینی نکنه که اینم واسه من بزرگترین درده ...

کاش هیچ وقت غرورت عشق تو رو از من نگیره...

کاش ...

    کاش ...

        کاش ...

هر چند این دلم خیلی وقته که باور کرده که تو واسه من همه کس بودی و من حتی واسه تو هیچ کس نبودم ...

شاید اشتباه از ما بود دل رو دست هر کسی سپردیم !

و هر کدومشون با یه تلنگر اونو شکستن !

و حالا ما موندیم و یه قلب شکسته !

و یه چشم منتظر که شاید یه نفر پیدا بشه که یه جورایی به ما ربط داشته باشه

هر چند که میدونیم آخر این راه هم یه ویرونی سنگینه ...

شاید این رسم زمونست که باید همه ی خوبی ها رو باخت و با بدی ها ساخت ...

ما که تو این راه خودمون رو هم باختیم ...

ما که همه جوره با بد این روزگار ساختیم ولی انگار نه انگار این روزگار با ما سازش نداره ...

درسته که این دنیا واسه خیلی ها بهشته ولی ما انگار تا همیشه

اهل خاکستر روزای تلخ و آتشین این زمونه ایم ...

...

    ...

       ...

هنگامی که مجردی هرکی بهت میرسه میگه:

تو که همه چی داری چرا ازدواج نمیکنی؟

وقتی ازدواج کردی هرکی بهت میرسه میپرسه:

تو که همه چی داشتی واسه چی ازدواج کردی!

پسرک از پدربزرگ پرسید: پدربزرگ در باره چه می نویسی؟

پدربزرگ پاسخ داد: درباره تو پسرم،

 اما مهمتر از آنچه می نويسم، مدادی است که با آن می نويسم!

 می خواهم وقتی بزرگ شدي، مثل اين مداد بشوی.

پسرک با تعجب به مداد نگاه کرد و چيز خاصی در آن نديد:
- اما اين هم مثل بقيه مداد هايی است که ديده ام.
- بستگی داره چطور به آن نگاه کنی،

 در اين مداد پنج صفت هست که اگر

 به دست بياوری برای تمام عمر به آرامش مي رسی؛

صفت اول: می توانی کارهای بزرگ انجام دهی،

 اما هرگز نبايد فراموش کنی که دستی وجود دارد که

 هر حرکت تو را هدايت مي کند.

اين دست، خداست که هميشه تو را در مسير اراده اش حرکت می دهد.

صفت دوم: بايد گاهی از آنچه می نويسي دست بکشی

 و از مداد تراش استفاده کنی. اين باعث می شود مداد کمی رنج بکشد

 اما آخر کار، نوکش تيزتر مي شود و اثری که از خود به جای می گذارد

 ظريف تر و باريک تر.

 پس بدان که بايد رنج هايی را تحمل کنی که باعث می شود انسان بهتری شوی.

صفت سوم: مداد هميشه اجازه می دهد براي پاک کردن يک اشتباه،

 از پاک کن استفاده کنيم. بدان که تصحيح يک کار خطا، کار بدی نيست.

 در واقع برای اينکه خودت را در مسير درست نگهداری، تصحیح خطا مهم است.

صفت چهارم: چوب يا شکل خارجی مداد مهم نيست،

 زغالی اهميت دارد که داخل چوب است.

 پس هميشه مراقب باش درونت چه خبر است.

و سر انجام پنجمين صفت مداد:

 هميشه اثری از خود به جای مي گذارد. هر کار در زندگی ات می کنی،

ردی به جای می گذارد. پس سعی کن نسبت به هر کار می کنی،

هشيار باشی وبدانی چه می کنی.

وقتی در ایوان دلتنگی هایت مینشینی...

وقتی که پشت یک پنجره بارانی بی هوا شاعر میشوی ....

وقتی دیگر کسی برای شنیدن جمله هایت

به اندازه لحظه ای فرصت نمی گذارد ....

کسی هست که میشود به او پناه برد..

کسی که شب دلتنگی را با او میتوان قسمت کر....

از کوچه های حادثه به آرامی می گذرم ،

با دستهایم چشمانم را محو می کنم

تا نبینم آن کوچه بن بست تنهایی عشق را...

دلم عجیب هوای دیدنت را کرده است ،

دستانم را کمی کنار می زنم

و از لا‌ به لا‌ی انگشتان لرزانم نیم نگاهی به گذشته ناتمامم می اندازم ،

چیز زیادی نیست                                    

و از من نیز چیزی نمانده است

جز آیینه زلا‌لی که از آن گله دارم

که چرا حقیقت زندگی را از من پنهان کرد... !؟

و تو ای سنگ صبور لحظه لحظه های عمر کوتاه من ،

چقدر بی کس و تنها ماندی

جواب صفحه های سفیدت را چه دهم

که من نیز بی وفایی را از زمانه آموختم...